Vorige week moest ik weer naar het consultatiebureau. Dit is een duur woord voor een plek waar een arts en een verpleegkundige werken die mij iedere keer meten, wegen en eindeloos kletsen over hoe het met me gaat en wat ik al moet kunnen.
De kinderverpleegkundige kwam al snel na mijn geboorte langs voor de gehoortest en de hielprik. Dit ging niet helemaal goed, want toen ze links wilde meten, werd ik wakker en wilde het niet meer. Oepsie. Toen moest ze een week later weer komen voor een nieuwe meting. In de week dat ze weer kwam, kwam er ook een verpleegkundige aan huis voor de intake. Ze vertelde wat het consultatiebureau deed en stelden ontzettend veel vragen! Ze wilden weten hoe de bevalling was, hoe ik het deed, of er afwijkingen in de familie van mama en papa voorkomen. Mama en papa konden dus eindeloos door praten. Daarna werd eerste afspraak bij de arts voor een maand later bij het consultatiebureau.
Hier moesten mijn papa en mama me helemaal uitkleden en werd ik opnieuw gewogen en gemeten. Bij de arts moet ik in mijn luier blijven en mag ik verder geen kleren aan. Ze keek me helemaal na, luisterde naar mijn hartje en longen en bespreekt hoe het gaat, of er bijzonderheden zijn en of papa en mama nog vragen hebben. Ook mama's herstel kwam nog even aan de orde.
De maand erop moest ik weer naar de verpleegkundige. Waar ze de eerste keer bij mij thuis nog aardig was, zette ze nu een spuit in mijn been. Zo maar. En toen die er eindelijk uit was, deed ze het nog een keer in mijn andere been! Ze was absoluut niet meer aardig, maar mama en papa waren gelukkig en die waren wel lief. Verder ging het gelukkig wel goed met me. Zowel qua lengte als gewicht zit ik al boven het gemiddelde, maar wat wil je papa en mama zijn ook beide lang.
Vorige week moest ik dus weer, maar nu naar de arts. Dat gaat om en om. Op een of andere manier had ik door wat ze gingen doen, want ik bleef huilen. De arts controleerde me en mama en papa vertelde dat ik me sinds de dag ervoor op laat trekken. Dit wilde zij natuurlijk ook even doen, maar wilde ik niet meewerken! Ik bleef huilen en gillen en wilde mijn hoofdje niet op tillen. Dus dat heeft ze maar opgegeven, iets wat ze vast vaker mee maakt en anders heeft ze pech.
Ze heeft het nog even met mama en papa gehad over een echo van mijn heupjes omdat er in mama's familie een afwijking voorkomt. Ze deed een paar dingen met mijn benen en bekeek me, maar ze denkt niet dat er wat is. Toch wilde ze voor de zekerheid wel een echo. De brief hebben papa en mama gekregen. Dacht ik dat ik toen mocht gaan, maar nee hoor ze zette nog een spuit in mijn been. Toen was ik er helemaal klaar mee! Het huilen stopte pas toen ik aangekleed en veilig ingesnoerd in de maxicosi lag.
Waar ik de eerste keer nauwelijks klachten had van de prikjes behalve meer slapen en hangeriger, reageerde ik er dit keer meer op. Ik kreeg wat verhoging en begon ik meer te huilen een paar uur naar het prikje. Mama en papa gaven me paracetamol, zo eentje die in mijn achterwerk moet. Daardoor voelde ik me snel weer iets beter en raad eens? Toen liet ik me natuurlijk weer optrekken!