Toen ik 2,5 jaar was, werd mijn vader ziek. Ernstig ziek. Hij had de ziekte van Kahler. Een kankersoort die niet te genezen is. Hierbij is er een ongecontroleerde groei van kwaadaardige plasmacellen(witte bloedcellen). Ik zal hier verder niet over uitweiden, meer informatie kan je hier vinden: Ziekte van Kahler.
Hij werd behandeld en het ging een aantal jaar goed. Helaas niet voor de relatie tussen mijn moeder en vader. Mijn moeder was in die paar maanden te erg veranderd en mijn vader zag dat zo niet meer zitten. Ze zijn uit elkaar gegaan. Het contact is altijd gebleven. Uiteindelijk kwam de ziekte terug. Hij ging snel achteruit en kon steeds minder. Er stond een bed in de woonkamer waar hij veel op lag en waar wij(mijn broertje en ik) vaak op of omheen speelden.
Toen het echt slechter ging, kwamen we niet meer bij hem slapen. Dat kon hij niet meer aan en ze wilden ook niet dat wij hem (als kinderen van zes en acht jaar) zo meemaakte. We zijn uiteindelijk nog 1 keer naar papa toe gegaan. Dit was een paar dagen voor zijn overlijden. We hebben met papa gepraat en hij legde ons uit wat er zou gebeuren. Dat hij zou komen te overlijden.
We hebben hem voor de begrafenis nog gezien in de kist. Hoewel ik het eerst niet wilde, ging ik wel zo mee naar binnen. Het enige wat ik me echt herinner, is dat hij heel koud was, maar het was hem wel. Ook waren wij bij de begrafenis. Zowel ik als mijn broertje hadden een knuffel gekregen. We hebben nog een tijdje hulp gehad van een rouwtherapeute, deze was gespecialiseerd in rouw bij kinderen die één van de ouders hebben verloren.
De jaren erna waren lastig. Mensen weten niet goed om te gaan met als een kind zegt dat papa is overleden. De meesten zeiden dat ze het zielig vonden. Op scholen, zoals toen ik naar de middelbare school ging en later naar een opleiding, waren de reacties wisselend. Er waren reacties van dat ze het erg voor mij vonden en sommigen zeiden ook zielig. Er waren ook mensen (docenten, mentoren enz.) die tegen mij zeiden dat het verklaarde waarom ik zo was en dat ik een zware rugzak had. Deze opmerkingen waren best kwetsend. Maar hoe verwoord je dat? In mijn geval dus niet. Ik liet het dan zo.
Achteraf bedacht ik van alles wat ik had willen zeggen. Maar wat ze zeiden klopte wel een beetje. Natuurlijk heeft zijn overlijden mij veranderd. Het leerde mij met acht jaar al dat ouders en jijzelf niet onschendbaar zijn. Dat je ouders altijd wat kan overkomen en dat je er geen grip op hebt. Dat je papa en mama niet onschendbaar zijn. Toch heeft het mij een heel belangrijk ding geleerd: Leef met de dag, je weet nooit wanneer het je laatste is. Zo leef ik ook. Ik kan/kon mij als kind/tiener niet druk maken om dingen als over tien jaar wil ik dit of dit, of in de toekomst wil ik...
Ook nu ik 24 ben, mis ik hem nog vaak. Ik heb geen vader gehad. Bij het slagen van de middelbare school had ik hem er graag bij gehad, bij sommige gesprekken had ik liever hem gehad dan mijn moeder en bij mijn trouwen ook. Daar had ik alles voor over gehad. Maar dat gebeurd niet. Het enige wat ik kan doen is aan hem denken. Erover praten en natuurlijk hem herinneren. Mensen gaan er nu wel beter mee om dan vroeger. Toch zie je ze nog wel eens opkijken als ik ze vertel dat ik toen acht jaar was. En weet je? Ook zonder vader ben ik toch gelukkig geworden.