Zoals bekend is mijn vader overleden toen ik 8 jaar was. Dit was heftig en je hoopt dat niemand dat ooit mee hoeft te maken, maar het heeft mij ook veel dingen geleerd. Hier een lijstje met geleerde lessen.
- Je leert te genieten van het hier en nu.
Natuurlijk is de toekomst belangrijk, maar het komt toch op een lager pitje te staan. Je leert om in het nu te leven. Je weet tenslotte niet wanneer je leven eindigt en dan is die toekomst er niet meer. Stel dingen niet te lang uit en geniet van wat je doet.
- Ouders zijn niet onschendbaar.
Als kind denk je dat je ouders niets kan overkomen. Als je ouder ernstig ziek is of overlijd, leer je al vroeg dat mensen niet onschendbaar zijn en dat het niet alleen ouderen zijn die overlijden.
- Ik vergeet mijn vader nooit en het blijft soms moeilijk
Bijvoorbeeld toen ik trouwde, of nu ik zwanger ben, maar ook bij kleinere dingen als een diploma-uitreiking of op vaderdag. Je vergeet hem nooit en het blijft een rol spelen in je leven.
- Je blijft van je vader houden
Ook als hij er niet meer is. Er is ook niemand die die plek in kan nemen.
- Dat volwassenen en bijv. leraren of ouders van klasgenoten niet altijd weten hoe erop te reageren.
Dit zorgt nog wel eens voor ongemakkelijke situaties. Lange stiltes, mensen die je bijvoorbeeld zielig vinden, docenten die schuiven je gedrag (ik was stiller en maakte niet zo makkelijk contact), vaak af op dit gebeuren.
- Onbegrip van leeftijdgenoten
Iets waar ik vooral tegen aanliep toen ik al iets ouder was, namelijk 16 en ouder. Leeftijdgenoten waren heel erg bezig met uitgaan, stappen, wat anderen van hun vinden en over wat ze over 20 jaar zouden doen. Dat ik daar niet mee bezig was, en er bijvoorbeeld helemaal niet van hield, stuitte op veel onbegrip. De opmerking dat je eerst maar eens zo oud moet zien te worden, of waarom je je zo dronken wil zuipen dat je je het de volgende dag niet kan herinneren, lokt vaak een discussie uit, waar je je het liefst buiten wil houden. Leeftijdsgenoten zien het vaak nog als gewoon dat ze oud zullen worden en dat hun ouders en hunzelf niks over komt. In dat opzicht was ik toch volwassener.
Tip voor mensen (volwassenen) die ermee te maken krijgen
Je kan best tegen een kind zeggen dat je dat erg/heftig voor hem/haar vind of dat je niet goed weet hoe je erop moet reageren. Als je er als volwassene ontwijkend mee om gaat,of stiltes laat vallen, geeft dat geen prettig gevoel.
Wees gewoon eerlijk, ook als je niet weet hoe je erop moet reageren. Voor het kind is het ook ongemakkelijk om zo iets te moeten zeggen, ze geven namelijk toe dat ze toch wat anders zijn dan anderen. Als volwassenen het dan gaan ontwijken/ gedrag erop af gaan schuiven of ze zielig gaan vinden, zal het voor het kind nooit (meer) prettig worden om open te zijn en dingen te vertellen, ze worden er op afgerekend.
Tip voor de kinderen/tieners die het zelf hebben meegemaakt
Het is soms best lastig. Zeker als je met vooroordelen te maken krijgt. Je kunt het het beste langs je heen laten gaan. Ik zou persoonlijk zelf niet de discussie aangaan of het je te veel aan trekken. Ja het is heftig wat je hebt meegemaakt, geen enkel kind zou het moeten meemaken, maar als je er wel mee te maken krijgt, leer je er ook veel van.
Ik schrijf dit vanuit mijn oogpunt en hoe ik het als kind heb beleefd. Ik heb nu weinig contact met mensen die zelf ook op kinderleeftijd een ouder hebben verloren, hun meningen zijn natuurlijk welkom en misschien hebben ze een andere beleving. Aanvullingen zijn natuurlijk altijd welkom.