Er zijn genoeg momenten in iemands leven dat je je op een zeker moment, om wat voor reden dan ook, niet meer veilig voelt in huis. Het kan zijn door inbraak, vernielingen of misschien wel door ergere dingen als brand, bedreiging of mishandeling. Het kan door van alles komen, maar op dat moment moet je er mee om gaan. Ook ik heb dat een tijdje thuis gehad. Inmiddels is dat al 9 jaar geleden, maar het is iets wat je niet vergeet.
In die tijd hadden we te maken met bedreigingen door een groep jongeren. Ik zal de details over hoe en wat achterwege laten, maar het begon met dat als we thuis kwamen van school of een dagje/weekendje weg, dat er achter het huis vernielingen waren. Het waren geen belangrijke dingen, maar je kijkt toch even raar.
Enkele weken later, werd in een keer de ruit uit de voordeur geslagen/geschopt. Op dat moment was ik thuis met mijn moeder en ik geloof ook mijn broertje. In overleg met politie is besloten om geen aangifte te doen, maar het nu eerst te houden op een melding. Iets wat wel mee wordt genomen als er meer aangiftes komen en er een veroordeling volgt. De schrik zat er ook wel al aardig in op dat moment en je vraagt je ook af waarom.
2 weken later liep het uit de hand. Terwijl ik met mijn moeder in de keuken was, die grenst aan de woonkamer, is er in een keer een harde knal met rook en uit elkaar spattend glas. In eerste instantie wisten we totaal niet wat er loos was en ik zat ook best verbaasd naar de woonkamer te kijken, waardoor ik zag dat er mensen wegrenden. Vrijwel meteen zag ik dat het eerste raam stuk was. Wij hadden ramen tot aan de grond en het was dubbel veiligheidsglas. Iets waardoor dit goed is afgelopen, alleen het eerste deel van het veiligheidsglas was volledig vernield.
Mijn moeder en ik wisten niet goed wat te doen en behalve de politie bellen, we belden het gewone 0900 nummer, mocht ik niet in de woonkamer komen van mijn moeder. We zagen wel buurtgenoten die vrijwel meteen de straat op waren gegaan, waardoor die jongeren waarschijnlijk meteen weg zijn gerend. De schrik zat er bij ons goed in. Uiteindelijk was de politie er die ons ook duidelijkheid gaven of wat het nou precies was: een molotov cocktail. Hoewel we op dat moment niet door hadden wat het precies was, werd er nu wel aangifte opgenomen en na nog wat incidenten ergens anders, zijn er verschillende jongeren een week/twee weken later aangehouden.
Thuis voelde het na die molotov cocktail en wat ervoor was gebeurd, niet echt veilig meer. De dag erna moest ik werken en ik ben met de auto weggebracht. Ik stond behoorlijk stijf van de zenuwen en echt een prettig idee om van huis weg te zijn, was het ook niet. Het was uiteindelijk wel afleiding, ook al was ik bang dat er toch wat zou gebeuren. De eerste weken bleef dat ook. Iedere keer als de straat inreed, hield je toch even je adem in in afwachting wat je nu aan zou treffen. Straks was er weer wat gebeurd. We hebben hiervoor ook slachtofferhulp gehad. Ik ben er een keer geweest, maar ik vond het niet zo'n succes. Ik ben niet echt een prater, als tiener al helemaal niet en ik schreef liever. Mijn moeder is wel wat vaker geweest.
Gelukkig zakte het uiteindelijk wel. Na die aanhoudingen gebeurde er eigenlijk niks meer. Het duurt even, maar uiteindelijk verwacht je niet meer dat er wat is als je thuis komt, let je niet op iedereen die de straat in komt en kan je ook weer wat rustiger slapen. Zo ging het bij mij tenminste. Ik werd rustiger en dacht er minder aan. Toch is het wel een periode dat is blijven hangen. Je vergeet het niet. Het is een vreemde gewaarwording als je je thuis niet meer veilig voelt en je het idee hebt dat iedere keer als je weg bent geweest er weer wat gebeurd moet zijn. Gelukkig voor ons zakte het gevoel wel en konden we het toch weer prettiger wonen. Ook in de buurt werd het wel goed opgepakt, ook al waren we er een tijd lang wel onderwerp van gesprek ;)