Inmiddels is er een spannende tijd begonnen, vandaag ben ik namelijk precies 37 weken zwanger. Met andere woorden: de kleine kan komen. Aaahhhh. Spannend!
De controles bij de verloskundige komen nu iedere week en vandaag ook weer controle gehad. Alles gaat gelukkig nog steeds goed. Bloeddruk blijft mooi en ook de kleine doet het precies goed. De verloskundigen zijn dan ook erg tevreden en ik ook. We hebben het hartje ook weer gehoord. Dat blijft toch bijzonder, elke keer weer.
Het is een best spannende tijd omdat de kleine nu ieder moment komen, maar het kan, in plaats van drie weken ook nog vijf weken duren. Tot nu toe vind ik dat toch wel het lastigste. Ik kan er niet op vooruit plannen en ik ben misschien een beetje dwangmatig, maar ik ben graag voorbereid en wil weten wat er gaat gebeuren en vooral wanneer, maar goed, ik moet dat proberen los te laten. Hij komt wanneer hij komt.
Inmiddels zijn er ook meer klachten. Ik heb meer last van mijn buik. Hij ligt vaker in de weg, hij voelt strak en zo af en toe heb ik last van harde buiken. De laatste tijd ben ik ook wat benauwder, wat mede komt doordat hij met zijn billen tegen mijn ribben ligt. Het helpt nu ook niet mee dat ik nu zo verkouden ben als wat en mijn neus dus ook niet vrij is om door te ademen. Ik slaap nu ook slechter, maar dat was ik voor de zwangerschap ook wel gewend. Het lastigste is dat ik nog steeds zo misselijk ben en veel last heb van maagzuur. Tot nu toe heb ik ook nog niet echt iets gevonden wat er goed tegen hielp.
Met week 35 werd het nog wel even spannend. Ik was 's avonds niet lekker geworden. Een deel van me zicht viel weg en niet lang daarna was ik ontzettend misselijk en barstende hoofdpijn. De volgende ochtend was het niet veel beter en begon ik ook met overgeven. In mijn omgeving was iedereen al ziek, dus ik dacht er niets bijzonders van, tot ik op Facebook een berichtje kreeg(waar ik mijn status op had gezet dat ik ziek was, dat ik toch beter even de verloskundige kon bellen(dit kwam van één van de verloskundigen die ik op Facebook heb). Dit gedaan en zij wilde dan ook langs komen om te kijken of het geen zwangerschapsvergiftiging was, het blijkt dat dat dezelfde klachten geeft.
Wat waren we gespannen op dat moment. Je gaat dan namelijk ook nog lezen op internet en dat hadden we waarschijnlijk beter niet kunnen doen, dan lees je helemaal de erge dingen. Op dat moment kregen we dan ook geen hap eten door onze keel en ergens waren we ook wel bang dat we naar het ziekenhuis moesten. Wachten duurt op dat moment lang, maar uiteindelijk was de verloskundige er en bleek het mee te vallen. Bloeddruk was goed, er zaten geen suikers in de urine en ook geen eiwitten. Ook was hartslag van de kleine man goed. Kort gezegd kon dus worden uitgesloten dat het zwangerschapsvergiftiging was.
Wat een opluchting was dat. Alles was goed en ik had alleen maar griep. Ik was nog steeds beroerd en alles, maar de bevestiging dat het niks anders was dan griep, zorgde ervoor dat ik me al een stuk beter ging voelen(vooral psychisch dan, lichamelijk was een ander verhaal). Achteraf had ik best meer willen weten over zwangerschapsvergiftiging. Niet om mezelf bang te aken, maar eigenlijk alleen om er verdacht op te zijn. Ik had er niet bij stil gestaan dat het ook zo iets kon zijn.
Maar dit is dus goed afgelopen en een dag later was ik ook alweer een stuk fitter. Helaas inmiddels dus wel verkouden, maar ook dat gaat wel weer voorbij. Al hoop ik snel XD. Tot zover de update tot nu toe.