Het is inmiddels een maand of 2 geleden sinds mijn laatte blog. Sorry! Mijn leven heeft een beetje op zijn kop gestaan en ik kon me er niet toe zetten om te bloggen.
In mijn laatste blog gaf ik al aan dat ik in de laatste loodjes zat. De bevalling kwam hoe dan ook dichterbij. Ik was op 24 januari 2017 uitgerekend en drie dagen voor deze datum had ik veel last van voorweeen. Dit ging de hele dag door, maar het zette niet door. Zowel ik als mijn man waren die avond erg moe en we gingen dan ook om half 8 al slapen. Ik had op dat moment nergens meer last van. Tot half 6 de volgende ochtend.
Ik werd wakker van een wee en heb meteen de timer aangezet. En mensen, je weet echt wel zeker of je voorweeen hebt of echte weeën. Je merkt het meteen. Maar goed. Toen ook de tweede wee was afgelopen, heb ik Martin wakker gemaakt met de boodschap dat het was begonnen. Er zat nog geen 4,5 minuut tussen de weeën en ik wist ook zeker dat dat niet zou veranderen.
Ik bleek gelijk te hebben. De weeën bleven regelmatig komen en tegen 8 uur toch maar de verloskundige gebeld. Ik wilde niet eerder bellen, ik vond het nog erg vroeg. Het is maar waar je je druk om maakt ;). Rond 9 uur was ze er en ik had toen 4 cm ontsluiting. Na dat we hadden afgesproken dat we zouden bellen als de vliezen waren gebroken en mocht dat niet gebeuren, dan zou ze die avond weer komen om te kijken, is ze verdee gegaan met de huisbezoeken. Ze verwachte ons pas 's avonds weer te zien, het was tenslotte onze eerste. Ook wij hielden dit onze ouders voor. Ik zei dat er nog niks loos was en dat ik nog steeds last had van voorweeen.
Om 11 uur braken echter de vliezen. Dus meteen weer bellen naar de verloskundige. Toen zij er was had ik behoorlijk pijn en ik zei meteen dat ik naar het ziekenhuis wilde voor pijnbestrijding. Ze wilde echter eerst kijken hoever ik was. 7 cm! Het had geen zin om naar het ziekenhuis te gaan. Tegen de tijd dat ik daar was, kon ik waarschijnlijk al persen en mocht de pijnbestrijding niet meer. Dus werd thuis alles klaargemaakt.
Kraamzorg werd gebeld en de stagiaire verloskundige ook. We hadden toestemming gegeven dat zij erbij mocht zijn.
Tegen 2 uur was het zover. Ik mocht gaan persen! De weeën duurde echter niet lang genoeg en er werd besloten me toch naar het ziekenhuis te sturen. In een ambulance met sirene en al ben ik afgevoerd. Ik kwam aan de weeenopwekkers en toen wilde het beter. Echter kon de kleine man het laatste hoekje niet om en de gynaecoloog werd erbij gehaald. Er kwam een vacuümpomp bij. Deze schoot echter twee keer los, maar het was voldoende, hij was de bocht om. Na nog twee keer persen en een knip, werd Damian Johannes geboren om 16:45 uur!
Echt een geweldig moment om de kleine voor het eerst vast te houden en op je te hebben. Heel mooi. Echter was er in het laatste vruchtwater meconium terecht gekomen en uit de bloeduitslagen van de navelstreng werd duidelijk dat de kleine man die avond nog moest blijven omdat hij drie keer geprikt moest worden voor zijn suiker. Ook ik moest blijven die nacht. Ik had in de laatste stuk van de bevalling ruim een liter bloed verloren en ze wilden me de volgende ochtend opnieuw prikken om te zien of mijn hb voldoende hersteld was of dater toch behandeling nodig was.
Zowel ik als Damian bleven dan ook. Met Damian was alles goed na die drie prikken, maar ik mocht nog niet weg. Mijn man mocht ook blijven slapen. De volgende ochtend bleek mijn hb nog steeds laag en er werd na overleg met mij besloten voor een bloedtransfusie. Hier knapte ik al aardig van op. Het was nog lang niet goed, maar ik voelde me ietsjes beter. Die avond mocht ik kiezen wat ik wilde: naar huis of toch nog blijven tot de volgende ochtend. Ik wilde echter graag naar huis. Heerlijk in mijn eigen bed. Helemaal lekker liep het niet. Ik kon niet alleen bij de wc komen en trilde ontzettend door mijn lage hb, maar ik lag tenminste in mijn eigen bed en ook Damian was thuis!