Inmiddels ben ik al 3 maanden moeder. Nog steeds klinkt dat wel raar, maar het is wel zo. Er zijn alweer drie maanden voorbij. Het ene moment lijkt het langer, het andere moment lijkt het korter. Er zijn verschillende dingen die me opvallen.
Zo ben ik soms nog verbaasd dat Damian er al zo lang is en hoe gewoon het voelt. Het is net alsof hij er altijd al was. Ons leven is er al helemaal naar gevormd.
Hoe vreemd het soms voelt dat het al zo gewoon voelt. Zo af en toe overvalt het me dat het zo gewoon is terwijl hij is er nog maar zo kort is.
Hoe snel we zijn in het verschonen en aankleden van Damian. Zowel ik als mijn man hebben er echt al handigheid en snelheid in.
Hoe goed we hem al kennen. We weten welk huiltje waarbij hoort. Hoewel we zo af en toe, zoals afgelopen week op een avond, het ook niet meer wisten en toen gewoon het rijtje zijn afgegaan: heeft hij gegeten? Half uur geleden, schone luier? Check. Kraampjes? Oefeningen doen, word hij stil dan was dat het, gaat het door, dan verder kijken. Bij je houden, vinger of zijn eigen duim erin, werkt ook niet? Dan maar een poging met hem op bed te gaan liggen en hopen dat hij zo maar in slaap valt. Werkt ook dat niet? Dan als laatste redmiddel toch maar weer een fles erin met 60cc. Dit was het blijkbaar, want hierna sliep hij heerlijk. Het is soms zoeken, maar je vind het altijd wel.
Hoeveel werk het is om de deur uit te gaan. Waar we eerst binnen vijf minuten de deur uit konden, moeten we nu overal aan denken: luiers mee? Spul voor de fles + hoeveel moeten we meenemen/hoelang blijven we weg? De fles zelf, moeten er warm water mee? Spuugdoek, schone kleding. Kleine man klaar maken, reisweg of in de maxicosi. Kort gezegd: in vijf minuten de deur uit wordt hem niet meer.
Hoe onzeker ik me soms kan voelen als ik verhalen hoor van anderen hoe zij het doen. Doe ik het wel goed? Is het fout? Dat soort gedachten. Iets wat ook meteen weer over is als de kleine man tevreden en vrolijk lacht, maar wat ook weer toe kan slaan als hij blijft huilen en ik geen idee heb wat er is.
Daar staat ook weer tegenover dat ik heel trots ben als de kleine man iets nieuws doet/kan. Of als ik Martin, de opa's, oma's, ooms of overgrootoma met hem bezig zie.
Dat ik, zelfs na 3 maanden, nog steeds pijn/last van de buik kan hebben als ik bijvoorbeeld langere tijd loop/inspanning lever.
Hoe mijn haar is veranderd. Ik had het in de zwangerschap niet door, maar nu me haar uitvalt besef ik pas hoeveel en hoe dik me haar was door alle hormonen.
Naast dit, heb ik nog 1 ding waar ik aan moet wennen: dat mensen je soms al moeder of mama van Damian noemen of dat het op post staat als ouders van. Maar ook dat zal vast wennen.
Dit was mijn top 10 van dingen die mij opvallen.