Ook ik mag weer een blog schrijven. Of nou ja, mama schrijft hem vanuit mijn gezichtspunt. Dat probeert ze tenminste. Het is best lastig om vanuit het gezichtspunt van een 4 maanden oude baby te schrijven. Maar we gaan het vandaag wel weer doen.
We zijn namelijk opnieuw bij het consultatiebureau geweest en we hadden deze week nog groot en spannend nieuws ook. Maar we beginnen bij het consultatiebureau. Hier moest ik dinsdag ochtend al vroeg heen. Dit keer ging het ietsjes beter dan de vorige keer. Vorige keer moest ik naar de arts en bleef ik huilen. Nu mocht ik weer naar de verpleegkundige. Die mag ik stiekem meer, ik was namelijk stiller. Tenminste toen ik gewoon rechtop mocht zitten met mama's handen als steun.
Ze liet opnieuw zien hoe ik was gegroeid. Ik ben nu namelijk al 65,2 cm lang en mijn gewicht is al 7,51 kilo. Dat verklaard meteen waarom mama's arm en papa's arm tijdens de fles in slaap vallen. Maar de beste verpleegkundige was niet heel blij met dat ik al zoveel woog en zoveel in de fles kreeg. Papa en mama moesten maar flesvoeding halen voor de hongerige baby. Zowel Papa als mama vertelden maar niet dat ik 's avonds een schepje pap door de fles kreeg aangezien ik anders direct na mijn fles nog eens 150 cc naar binnen wil slurpen. Ze hebben braaf ja gezegd, maar tot nu toe doen ze het niet. Mama is van mening dat het minder word zodra ik nog meer ga bewegen, en ik ben het met haar eens.
Mijn mama en papa kwamen wel overeen dat we alvast de flesvoeding langzaam af gaan bouwen naar 4 flesjes en dan 1 keer een hapje groente of fruit. Stiekem waren mama en papa al een beetje begonnen met hapjes. Ze hadden mij al een paar keer een hapje gegeven aangezien ik het eten nog net niet uit hun mond haalde. Ze begonnen met bloemkool. Maar dat is echt vies. Bah. Banaan vond ik wel lekker en afgelopen woensdag ging het potje wortel met aardappel er helemaal in! Ik heb toen ook maar vier flesjes gehad, want ik zat best vol.
Mama en papa vertelden ook dat ik begon met me om te draaien. Toen de verpleegkundige zij dat ik waarschijnlijk mijn armpjes niet meekreeg, moest ik dat ontkennen. Mijn armen willen prima, ik snap alleen niks van hoe ik mijn beentjes ook de juiste kant op moet krijgen. Dat is nog best ingewikkeld. Tegen het einde van het gesprek moest ik nog twee prikken krijgen. Dat was nou niet wat ik wilde, maar ik huilde nauwelijks. Bij het eerste prikje was ik vooral verbaasd. Bij de tweede huilde ik een heel klein beetje maar was ook zo weer stil. Ik vond het wel best. Helaas voor mama had ik best wel last van de prikjes. Zowel die middag als die woensdag, was ik niet heel vrolijk en was ik heel veel aan het huilen omdat ik niet lekker was. Papa besloot donderdag om mij even een ochtend mee te nemen naar opa en oma zodat mama even vrij was.
Maar nu nog het grote nieuws. Mama en papa hebben mij verteld dat wij volgende week woensdag 31 mei de sleutel krijgen van ons huisje in Vries! Ik mag dus verhuizen en krijg een eigen, grote kamer. Jippie!